Maar eerst een korte schets van het verhaal : ‘Les petites pensées de Pascale’ speelt zich af in een huis op de Malediven. In elke kamer zit een filosoof. Er wordt van kamer tot kamer gedwaald op zoek naar antwoorden. Platel gaat in dialoog met de wijsgeren, maar laat ze ook met elkaar dialogeren. Blijft de vraag : welke filosofen hebben een ticket naar de Malediven bemachtigd ? “Ik was vroeger al veel met wijsbegeerte bezig, maar toen ik met het stuk bezig was, ben ik me nog meer gaan verdiepen in de materie. Ik heb veel gelezen, maar ook zeer veel geluisterd. Zo heb ik de denkers weerhouden die de meest uitgesproken filosofie hadden.” 

Heeft ze ook een persoonlijke favoriet ? “Het veranderde terwijl ik aan het lezen was. Eerst was het Schopenhauer, nochtans een vrouwenhater, maar ik hou wel van zijn cynische humor. Het maakt het allemaal wat lichter. Daarna was het Wittgenstein, omdat hij veel met taal bezig was. Deze zin van hem vind ik bijvoorbeeld heel krachtig : “Als we iets zeggen, wat bedoelen we dan eigenlijk ?” Wat zit er allemaal achter onze woorden ? Naar het einde toe ging mijn voorkeur uit naar De Montaigne. Hij had revolutionaire ideeën voor zijn tijd. Hij benaderde de mens zoals hij is : wij gaan allemaal naar het toilet, we hebben allemaal seks, enzovoort. Durven toegeven dat we maar mensen zijn. Het is iets waar ik zelf ook mee worstel. Hoe geraken we voorbij de schone schijn ? Maar ook : hoever kan je gaan in openhartig zijn ? Het is iets waar ik als actrice ook vaak mee bezig ben : hoe bewandel je de grens tussen openheid en exhibitionisme ?” 

‘Les petites pensées’ verwijst ook naar de kleine gedachten van elke dag. Pascale Platel houdt sinds haar jeugd dagboeken bij, waar ze haar zielenroerselen aan toevertrouwt. Ook daar rijst de vraag : hoe open kan je zijn ? “Ik herlas sommige fragmenten voor een nieuw stuk (‘Schoolgaande jeugd’, nvdr) dat onlangs in première is gegaan. Terug in die gevoelens en gedachten duiken was best emotioneel, maar het viel me op dat ik me toen al vragen stelde bij de wereld. Ik was nog zo onbevangen. Hoezeer ik me afzette tegen de school en de wereld, of hoe naïef ik ook was in de liefde, het was wel eerlijk en puur. Soms wil ik terug het perspectief van dat kind kunnen aannemen. Om niet af te stompen.” 

Filosofie is volgens Pascale Platel een mannenzaak. “Vrouwen zijn lang uitgesloten geweest van de wereld van de filosofie. Simone de Beauvoir inspireerde Sartre tot zijn denken, maar bleef zelf op de achtergrond. Andere vrouwen moesten zich verkleden als man om naar filosofen te gaan luisteren. Nu nog, tot op zekere hoogte : in mijn gesprekken Etienne Vermeersch voelde ik toch sterk dat het een mannenwereld is. Toch is het stuk ook een eerbetoon aan de twee grootste filosofen in mijn leven : mijn vader, die gestorven is terwijl ik met het stuk bezig was, en mijn zoon. Ik eindig het stuk met hun gedachten. Ik had eerder een stuk geschreven “Mademoiselles de rêve et leur soutien”, wat een ode was aan mijn moeder en mijn tantes. In mijn familie was dat zo : de mannen waren filosofen en de vrouwen extravert en flamboyant. Nu wou ik een ode brengen aan de mannen.” 

Met deze these en antithese is het verhaal rond. Het is duidelijk waar Pascale Platel de mosterd heeft gehaald. Laat u rondleiden door Pascale en misschien vindt u wel enkele antwoorden op uw levensvragen. Of vertrekt u met enkele nieuwe maar interessante vragen : dat kan ook. 

Pascale Platel neemt u mee op filosofische reis op 13 maart om 20u. Kaarten kosten € 14 en € 12 (-26, 55+, groepen).