De babbel zou niét gaan over de gevangenis, noch over de vele bedenkingen die de gevangenisdirecteur zelf heeft bij het instituut en over zijn rol als bezieler van vzw ‘De Huizen’ (vzw die actief werkt aan de oprichting van detentiehuizen waar gedetineerden een geleidelijke reïntegratie in de maatschappij wordt aangeboden, n.v.d.r.).

Toch kan er ook in zijn creatieve expressie niet rond het engagement van de man gefietst worden …

Hans : “Schilderen is voor mij een methode om ongemakkelijkheden uit te puren en van me af te schilderen. Ik zit in mijn professioneel leven heel dicht op maatschappelijke breuklijnen. Criminaliteit is immers oorlog in het klein. De manier waarop de maatschappij omgaat met criminaliteit verontrust me steeds meer. Ik ben opgegroeid in de jaren ‘60 en ‘70 en de waarden en normen die ik daar heb meegekregen entten zich sterk op de mensenrechten. Schilderen is voor mij een manier om die ongerustheid en die ongemakkelijkheid rond bepaalde evoluties in de samenleving te communiceren. Het is ook een veilige manier om die dialoog met de beschouwer aan te gaan. Esthetiek vormt als het ware een soort ontvangstlokaal vooraleer aan het gesprek begonnen wordt.

” Enkele voorbeelden : Trump krijgt in een werk van Claus een oranje overall aangemeten. Dé kleur van de gedetineerde in de VS. Ook ‘de slag der parasols’ in Blankenberge passeert de revue. De aanklacht is dus nooit ver weg.

Heel anders is de thematiek in zijn beeldhouwwerken. Hans : “Bij het beeldhouwen kijk ik niet naar de wereld, maar kijk ik naar binnen. Daar treedt het introspectieve op het voorplan. Ik verbeeld mijn gevoelens, mijn overpeinzingen… Het is minder bewust. Het is een manier om tot rust te komen en evenwicht te bereiken. Daar kom ik niet in opstand, maar ga ik samen met de materie op weg.”

Naast schilderen en beeldhouwen is Claus ook fotograaf en gepubliceerd auteur.

Hans : “Uiteindelijk vallen mijn werken te herleiden tot taal en beeld. Ik heb beide kunstvormen immers met de paplepel meegekregen. Aan mijn moeders kant was er mijn grootvader Lieven Colardyn, die ook aan schilderen en beeldhouwen deed en die samen met Valerius De Saedeleer en Gustave Van de Woestijne in Tiegem heeft gewerkt.

Aan mijn vaders kant ben ik dan weer de achterneef van wijlen Hugo Claus. Laten we zeggen dat er wel wat verwachtingen waren (lacht) en dat ik trouw ben gebleven aan de impulsen van mijn kindertijd.

Mijn opleiding tot criminoloog, mijn werk als gevangenisdirecteur én mijn kunstenaarschap hebben voor een gevoeligheid gezorgd. Ik zie de tekens aan de wand van aankomende crisissen. Ik denk dat iedereen beseft dat we in een transitiefase zitten: er is veel angst en onzekerheid. Met mijn werk wil ik communiceren over deze veranderingen.”

MEER INFO

• van 07/02 t.e.m. 21/02/2021
• ma - vr : 13u tot 17u za - zo : 10u tot 17u
• Sint-Apolloniaplein, Els
• www.alnetum.be
• www.uitgeverijp.be/authors/hans-claus/ 
• zwijgenisgeenoptie.be/hans-claus/