Schoeters genoot een opleiding vertaler-tolk en kwam daarna via journalistiek en scenarioschrijven bij het theater terecht. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Paul, het hoofdpersonage van ‘Zonder Titel #1’, een theaterregisseur is. “In het eerste deel krijgt Paul slecht nieuws na een routineonderzoek in het ziekenhuis. Hij besluit zijn vrouw te verlaten en terug te keren naar zijn vroegere geliefde, die hem zonder vragen te stellen terugneemt. Samen met haar, een fotografe, reist hij door Italië in de voetsporen van Caravaggio. Hij verbreekt elk contact met zijn omgeving en besluit maandenlang van de wereld te verdwijnen.”

Met Caravaggio maakt Schoeters van schilderkunst de rode draad door dit drieluik. “Veel mensen voelen zich aangesproken door het werk van Caravaggio. Dit intrigeerde me. In mijn vorige roman ‘De kunst van het vallen’ deed ik hetzelfde met muziek. Die roman is opgebouwd naar analogie met een partituur en muziek speelt ook een belangrijke rol in het leven van de hoofdpersonages. Schilderkunst heeft echter geen tijdsverloop zoals een muziekstuk, daarom werden het drie boeken. In het eerste deel, ‘Zonder Titel #1’, vertel ik het verhaal enkel vanuit het perspectief van Paul. De roman is lineair opgebouwd, zoals een schilderij uit het realisme. Het tweede deel refereert naar het kubisme. Daarin proberen de twee vrouwelijke hoofdpersonages elk vanuit hun perspectief een beeld te reconstrueren van Paul. In het derde deel zou dan een verteller opgevoerd worden die poogt een objectief relaas van de feiten te brengen.”

Een man die zijn vrouw verlaat en onmiddellijk wordt teruggenomen door zijn ex, zonder enige uitleg : het is geen evidente verhaallijn. “Sommige mensen hebben het daar inderdaad moeilijk mee. Het klinkt weinig geloofwaardig. Anderen kunnen zich dan weer volledig inleven. Beide reacties getuigen van verschillende levensvisies, merk ik. Paul is een personage dat verdeelt. Enerzijds wordt hij beschouwd als egomanisch, een narcist. Anderzijds is hij ook een charmante, naïeve romanticus. Met het zicht op een nakende dood geeft hij zichzelf permissie om zo te handelen. De vrouwelijke hoofdpersonages zijn ook allesbehalve zwak : zijn vrouw ziet hem als een klein kind met kuren dat wel terugkomt en de oud-geliefde kiest bewust voor deze romantische illusie.”

Die avond in Brakel mag het publiek zich aan een interview en een voorleessessie verwachten. Nadien is er nog ruimte voor vragen. “Ik ben een hoofd-schrijver. Na een langdurig denkproces volgt een obsessieve onderzoeksfase en dan pas de schrijffase. Zoals bij elke schrijver zitten er autobiografische elementen in. We maken allemaal gebruik van de ons bekende emoties, maar het verhaal en de omstandigheden zijn fictie. Die extra laag leggen tussen de werkelijkheid en het boek is voor mij de essentie van schrijven.” 

MEER INFO
bibliotheek@brakel.be