Cartoonist Hubert maakt al sinds het begin deel uit van de bende van Randeevoe. “Ik voel me goed in jullie team. Als enige grijsaard tussen allemaal jonge mensen”, lacht hij. Aan tekenen is een soort ijdelheid verbonden. Want toegegeven, je zit aan je tafeltje, cartoons te maken… Je krijgt weinig respons. Jaren geleden heb ik een aantal publicaties gemaakt over de Ronde en ik wilde de draad opnieuw opnemen. Maar ook omdat ik thuis mappen vol met tekeningen heb en dat hangt mijn vrouw haar voeten uit. (lacht)

Hubert is gek op het volkse karakter dat verbonden is aan de hoogmis van het wielrennen. “Van de sport op zich ken ik geen fluit. Ik kijk wél uit naar de volkstoeloop op de Kwaremont, om in een kraampje te zitten krabbelen, tussen pottenpakkers en met de koers op de radio als achtergrond. 

Mijn stijl zou ik omschrijven als mild. Vroeger was ik snediger. Ik ben zot van begaafde kerels als Jeroom of Marec. Maar wat zij doen, dat kàn ik niet. Ik ben een braaf ventje.”

De passie voor het schetsen zit de grafisch tekenaar in het bloed. “In mijn Sturm und Drang-periode wilde in naar het Sint-Lucas in Gent, om artiest te worden. Mijn vader vond dat maar niets, ik moest een stiel leren. Maar ik zat liever in de avondles blote madammen te tekenen”, lacht hij. Wij werden in die tijd beschouwd als mietjes. De mannen van de bouw, dàt waren pas echte kerels. Toen ik mijn lerarenopleiding begon werd me gevraagd : ‘Welke sector is dat, de grafische ? Awel, zet u maar bij de verpleegsters !’” (giert het uit) 

Hubert voelt geen drang meer om kunst met grote K te maken. “Die tijd is voorbij. Maar ik ben nog steeds verslaafd aan het potlood. Als we op reis gaan is mijn vrouw steevast op zoek naar nieuwe dingen om te ontdekken of leuke adresjes om te gaan uiteten. Geef mij maar een terras, pen en papier en een mooi uitzicht om te tekenen. Eigenlijk ben ik de meest saaie kerel die je je kan voorstellen !”