“Nieuw ? Na meer dan twintig jaar voelen wij ons niet nieuw, neen”, antwoorden de broers op de vraag of ze zich meer Belg of Turk voelen. “Als wij naar Turkije gaan zijn we vreemdelingen. Ze noemen ons daar ‘de Europese Turken’”, zegt Hamza. “Meestal staan we niet echt stil bij onze identiteit. Behalve als we erover spreken, zoals nu. Dan beseffen we weer dat we van Turkse origine zijn. Anderzijds voelen we ons ook niet 100% Belg. Mensen vragen soms : ‘Is het warm bij jullie ? Hebben jullie ook autosnelwegen ?’” (hilariteit) “Op die manier word je steeds aan je afkomst herinnerd en kan je je nooit écht Belg voelen”, gaat Ramazan verder.

Hamza en Ramazan behoren tot de derde generatie Yakici’s in België. Hun ouders en grootouders hadden in Eskisehir geen comfortabel leven. Opstanden en crisissen typeerden de regio. “In Turkse cafés hingen affiches van de Belgische overheid die het volk aanspoorden om in België te komen werken. Onze ouders werden met open armen ontvangen. Integreren ging vlot, omwille van de vele jobs. Het idee was om hier goed te verdienen en dan terug te keren naar Turkije. Maar dat ging niet meer, want mensen hadden hier een nieuw leven opgebouwd.”

Hoewel hun grootouders al een hele tijd zijn teruggekeerd naar Turkije besloten moeder en vader hier te blijven, voor hun kinderen. “Onze ouders spreken
enkel Frans. Niet eens echt vlot, maar vroeger maakte het niet uit welke taal je sprak. Als je maar goed kon werken”, lacht Hamza. “Wij hebben wel altijd Nederlandstalig onderwijs gevolgd. Dat was een bewuste keuze. Logisch, want als je ergens woont moet je ook de taal beheersen. Als ze in Turkije mijn accent horen zeggen ze ook al snel : ‘dat is geen echten’”, glimlacht Ramazan. 

Na hun studies aan het T.I.D. in Ronse stonden de twee knapen al vrij snel op eigen benen. Het ondernemen begon te kriebelen, en dus startten ze met het uitbaten van een pitabar, rekening houdend met het advies van hun ouders : ‘begin met iets kleins’. Jaren later pas konden ze eindelijk hun droom realiseren. Hun eigen keukens bouwen, op maat gemaakt en 100% volgens de regels van de kunst. Het hoeft geen betoog dat de broers enorm trots zijn op hun showroom Home & Kitchen, in de stad waar ze het meest van houden. 

De groeiende verscheidenheid aan nationaliteiten in Ronse en daarbuiten kunnen de jonge mannen enkel aanmoedigen. “Iedere cultuur heeft haar schoonheid. Een interculturele samenleving moet je zien als een verrijking, niet als een probleem. Ons kennen de mensen nu al goed, maar in het algemeen moet je je als vreemdeling tien keer harder bewijzen. Wij hebben bijvoorbeeld een blanke verkoper aangenomen omdat sommige klanten wantrouwig waren tegenover Turkse zaakvoerders. ‘Maken ze wel goede keukens ? Gaan die mensen bij ons thuis binnenkomen ?’. (lacht) Maar meestal ebben de twijfels snel weg en dat geeft moed om door te gaan”, verzekeren de broers. 

“De jongste generatie migranten zal minder te maken krijgen met die obstakels”, geloven ze. “Kinderen uit verschillende culturen groeien samen op. Een vanzelfsprekende mengelmoes waarbij niet meer wordt stilgestaan. Alles zal anders zijn voor hen. Migranten en autochtonen leven meer samen en de verschillen zullen niet meer opvallen. We worden allemaal een beetje meer wereldburger”, besluiten Hamza en Ramazan hoopvol.