“Het leven voor ons in Armenië was goed. De nasleep van de burgeroorlog geen reden om ons thuisland te verlaten”, begint Anna haar verhaal. “Mama’s laatste zwangerschap wel. Thuis gaven de dokters haar geen overlevingskansen. Dus zijn we halsoverkop vertrokken naar een privé-kliniek in Zwitserland. Daar kregen zowel zij als mijn jongste broer een hartstilstand. Op een bepaald moment moest papa kiezen wie gered moest worden. Gelukkig hebben ze het alle twee overleefd.”

Na enkele jaren in Zwitserland kwam het jonge gezin over naar Oudenaarde, waar een tante van hen al een tijd woonde. Terugkeren naar Armenië was op dat moment geen optie. “Mijn ouders hadden alles opgegeven. Het was heel moeilijk om aan werk te geraken en ze hadden geen enkele houvast meer. Ook familie en vrienden waren allang vertrokken. Eigenlijk hebben wij niemand moeten achterlaten. De rest had ons al eerst verlaten !” (lacht)

Anna was een tiener toen ze in Oudenaarde neerstreek. Aanpassen ging voor haar en haar oudste broer niet vanzelf. “We zijn vaak kwaad geweest op moeder en vader, hoewel zij alles hebben opgegeven voor ons en opnieuw onderaan de sociale ladder moesten beginnen. In Armenië werkte zij op een ambassade en hij voor een organisatie die armen hielp. We hadden een goede school en kwamen niets tekort. Hier mochten onze ouders niet werken maar ze hadden anderzijds ook geen recht op een uitkering. Absurd. Wij, als jongeren, konden ook geen rijbewijs behalen of een discotheek binnenstappen zonder het paspoort van een vriend te gebruiken. Enkel papa had een rijbewijs dat hier gold. Hij was dan ook de taxichauffeur van alle buitenlanders uit de buurt”, schaterlacht Anna.

Het Nederlands hadden de kinderen snel onder de knie. Door in Zwitserland te wonen waren ze ook Duitstalig waardoor de overgang naar het Nederlands bijna als vanzelf ging. Hun studies hebben ze dan ook succesvol afgerond. “Wij, de kinderen onderling, spreken altijd Nederlands tegen elkaar. En we spreken heel snel, vooral als onze ouders ons niet mogen verstaan.” (lacht)

Het gezin keert jaarlijks nog terug naar hun thuisland, net als miljoenen andere Armeniërs die in het buitenland wonen. “Maar ik zou er niet meer kunnen leven. Alles is hiér nu. Mijn kinderen zijn hier geboren en gaan hier naar school. We hebben ook een eigen zaak, Rendez-vous. We bereiden artisanale Armeense en Russische lekkernijen. Na een week in Armenië kriebelt het bij mij al. Dan wil ik terug naar België, mijn land.”