Het is zaterdagochtend als we binnenstappen in een gezellig rijhuis in de buurt van het AZ Glorieux. Yassin en zijn zus Yasmina verwelkomen ons hartelijk : “Kom binnen, zet u, zet u.” Vader Krimel is vlijtig bezig verse muntthee te zetten. Yassins dochter, de schattige krullenbol Sofia, is net wakker en wrijft de slapers uit haar ogen. De kleuter legt haar hoofd nog even neer op papa’s schouders. “Wat vond ze van de split van K3 ?”, vraagt iemand. “We hebben haar het slechte nieuws nog niet durven te vertellen…”, lacht Yassin. 

Terwijl Sofia nog aan het bekomen is van het onverwachtse bezoek vertelt moeder Krimel openhartig over haar reis van Tanger naar Brussel in de jaren ’60. Ze vertelt over hoe ze als jong meisje meehielp in de bakkerij van haar vader en intussen het huishouden op zich nam. En over hoe ze haar werk als kinderverzorgster verloor omdat ze geen Nederlands sprak en de zware hartproblemen van haar man die hen deed besluiten om Brussel in te ruilen voor het rustige Ronse. 

“Erg enthousiast waren we in het begin niet”, geeft Yassin toe. “Onze vrienden en familie woonden in Brussel, dus toen we hier aankwamen… jongens toch ! In het begin spraken we af om elke vrijdag naar Brussel te gaan. Maar op een jaar kan er veel veranderen. Je gaat hier naar school, maakt vrienden, je sluit je aan bij de voetbalclub. Als we dan plannen hadden om naar Brussel te gaan was er altijd wel iemand die zei : ‘Ach neen, ik kan niet, ik moet morgen shotten !’” (lacht) Het gezin raakte al snel verknocht aan hun nieuwe leven hier. “Het beste gevoel vind ik om na een vakantie de Kruisstraat naar beneden te rijden met zicht over de stad en bij jezelf te denken : ‘Ik ben weer thuis.”

Bij een moment van stilte denkt hij terug aan zijn schoolcarrière. “‘Wat is me dat hier ?’, was het eerste dat in me op kwam”, lacht hij. “Ik heb echt afgezien. Het Nederlands in Brussel is niet als het Nederlands in Ronse. Het ging hier tien keer sneller ! Na veel obstakels ben ik toch geslaagd. Ik weet het niet, maar… was dat niet in de tijd dat ze je niet mochten buizen ?” (hilariteit)

Yassin heeft aan zijn schooltijd alleen maar goede herinneringen overgehouden. “Op school had je een partij die argwanend stond tegenover mijn huidskleur en één of twee kinderen die nieuwsgierig waren. Dat zijn nu mijn beste vrienden”, glimlacht hij. “Veel hangt af van je eigen ingesteldheid. Ik ben verkoper, kom bij klanten thuis over de vloer. Ik behandel hen met respect en spreek Nederlands en Frans. Als je mensen met positieve energie benadert, blijven ook de vooroordelen achterwege. Want ik ben in de eerste plaats een mens.” Yassin fleurt op als hij reflecteert over de toekomst van zijn dochter. “Zij zal het beter hebben dan mijn ouders. We weten nu hoe het werkt. Spreek je geen Nederlands in Vlaanderen, dan ben je verloren. Mijn ouders konden in hun tijd alleen maar hopen dat het goed zou komen”, lacht hij. “We zitten in een luxepositie. Als moslims hebben we hier alles wat we nodig hebben. En waarom ? Omdat mensen met elkaar praten”, besluit hij.