Het is een van die zwoele vrijdagen in juni waarbij ademhalen je op zich al doet zweten en waarbij je bijna hunkert naar het beloofde onweer. “Hier is het warm, maar in Iran is het snikheet. Eigenlijk is het prachtig. In Iran zijn de seizoenen strikt gescheiden. In de zomer is het warm, in de winter koud. Niet zoals hier, waarbij je soms vier seizoenen op een dag ziet passeren !”, lacht het koppel luid.

Shiva en Abbas zijn allebei afkomstig uit Teheran, de Iraanse hoofdstad. Zij was psychologe, hij een handelaar in kleding. Eigenlijk kwamen ze er niets te kort, financieel toch niet. Maar de weg naar de Iraanse democratie is nog lang. Hun behaalde diploma’s tellen in België jammer genoeg niet. Maar spijt hebben ze niet. “Wij willen vrij zijn in ons doen en denken. We hebben voor vrijheid gekozen en onze centen achtergelaten”, glimlacht Abbas. Hij vertrok naar Nederland en liet Shiva overkomen. Nog voor ze in Ronse arriveerden probeerde het koppel een appartement te huren ergens in het West-Vlaamse. “We stonden op een wachtlijst en waren in orde met de borg en alle administratie. Toch werden we er geweigerd en stond het gebouw daarna nog jaren leeg. Waarom weet ik niet. Misschien omdat ik een Hollands paspoort had ?” (Abbas giert het uit) “Neen, eerlijk gezegd… Aanvankelijk wilde ik hier niet per se wonen. We kenden hier niemand. Maar toen hoorde ik over Ronse, een rustige stad waar het wél mogelijk was een huis te kopen”, gaat Abbas verder. Na enkele dagen hebben we iets gevonden. Het is te zeggen, ik heb het huis gekocht zonder overleg te plegen. (lacht) “Nu hebben we een mooi plekje én een prachtige buurman”, vervolgt zijn vrouw. “Elke dag horen we hem lachen, dat werkt aanstekelijk. Toen we hier kwamen wonen kregen we meteen zijn telefoonnummer. Voor eender wat mogen we hem bellen ! Dat vind je misschien niet zo snel in een grootstad.” 

Na amper drie jaar in Ronse heeft het koppel hun leven op de rails. Abbas is nachtwerker, Shiva werkt in het algemeen ziekenhuis. Hun uitstekende kennis van het Nederlands doet je mond openvallen van verbazing. “Maar toch… ik kan het niet altijd goed uitleggen”, vertelt Shiva. “Vooral als mensen dialect beginnen te spreken. Ik versta er niets van !” (lacht) De taal is wat haar tegenhoudt om opnieuw te gaan studeren. “Wat me opvalt in België is dat scholieren na het middelbaar vaak niet verder studeren. Dat ben ik niet gewoon. In Iran hebben we vaak geen hoop voor de toekomst. Een diploma is de enige kans op welvaart en welzijn. Hier zie ik dat minder. De jongeren worden goed verzorgd door de overheid.”

Een beetje heimwee valt af te lezen in de ogen van de twee terwijl ze met enige trots een filmpje tonen over het hypermoderne Teheran. Ze praten over de stad als over een onmogelijke liefde. Maar relativeren kunnen ze als de beste. “Uiteraard willen we ooit nog terug naar onze bakermat. Op voorwaarde dat Obama er gaat regeren.” (schaterlach)