“Was ik niet getrouwd, dan woonde ik waarschijnlijk nog in Grozny, de hoofdstad van mijn thuisland. Ook al was alles volledig kapotgeschoten door twee Russisch-Tsjetsjeense oorlogen. Ik heb mijn man leren kennen in Tsjetsjenië toen hij er op familiebezoek was. We waren zo verliefd dat we na enkele maanden getrouwd zijn. Bij ons is dat normaal”, glimlacht ze. “Ik ben Grozny niet ontvlucht maar ben m’n man en schoonfamilie naar hier gevolgd.”

Madina verkaste op 18-jarige leeftijd. Oud genoeg om de oorlog bewust mee te maken, maar te jong om te beseffen hoe corruptie er welig tiert. “In Tsjetsjenië gebeuren dingen die westerlingen niet begrijpen. Als je ergens aan de bak wil geraken, moet je ervoor betalen. Doe je dat niet, dan kan je niet overleven. Degene die het meest betaalt krijgt de job. Mensen doen dat ook daadwerkelijk. Contracten worden aangeboden op basis van loze beloftes. Werknemers ontvangen geen loon dus gaan ze op zoek naar ander werk. Maar er is geen werk. Dus blijven ze op dezelfde plek in de hoop ooit nog een loon te ontvangen. Het is een vicieuze cirkel. Geen werk betekent geen centen, maar daar heerst een omgekeerde logica.”

Hier heeft Madina betere vooruitzichten. Ze studeert dit jaar af als kapster en spreekt al een aardig mondje Nederlands. “Dat ging vrij vlot, vooral dankzij mijn leerkracht uit Oudenaarde. Thuis met de kinderen spreken we zowel Nederlands als Tsjetsjeens. Ze spreken beiden al erg goed en ik merk dat ze zich gemakkelijker integreren dan wij, volwassenen.” Het gezin betrekt op dit moment een warm nest in een Ruiense wijk. “In Grozny was er niets, dus toen ik hier groen gras zag was ik aangenaam verrast.” (lacht)

Ondanks het regelmatige contact mist ze haar familie nog elke dag. “Mijn band met Tsjetsjenië is enorm sterk. Het zou een prachtige vakantiebestemming kunnen zijn als alles zou worden heropgebouwd. Een rijk land ook, door de vele olievelden die in het verleden zijn ontdekt. Ik ken trouwens geen rijke Tsjetsjenen, enkel rijke Russen”, zegt ze met een knipoog. “Op dit moment kunnen we niet terugkeren. Ik zou enkel teruggaan als het leven er is zoals hier. Maar als er nu nog niets veranderd is, zal het over twintig jaar ook niet gebeuren”, besluit Madina.