“Saigon, oftewel Ho Chi Minhstad, staat bij Europeanen bekend als een jonge, bruisende stad in ontwikkeling. Het is er heel druk. Winkels zijn open tot middernacht en de straten zien zwart van het volk. Verkeersregels lijken er onbestaande. Auto’s stoppen niet voor voetgangers. Je moet oogcontact houden en zo langs de bromfietsen en wagens heen flaneren”, steekt Ha van wal.

De gezellige chaos deed ook Peter - haar huidige man - verbazen. Jaren geleden was hij op doorreis in Saigon. “Ik was in het postkantoor een brief aan het schrijven. In Vietnam is het de gewoonte om dat ter plekke te doen. Rijen mensen zitten naast elkaar, alsof we aan een toog hangen.” (lacht) “Dat levert soms grappige taferelen op voor toeristen. Opeens voelde ik een flash van een fototoestel in m’n rug. Ik draaide me om en raakte aan de praat met Peter. We wisselden e-mailadressen uit en bleven contact houden. Na twee jaar ben ik overgekomen en waren we eindelijk samen”, zegt Ha. 

Aangekomen in Ronse volgde ze een opleiding tot verzorgende. Dat was geen sinecure. “Ik spreek goed Engels dus een link leggen met het Nederlands was niet zo moeilijk. Maar de lessen in die nieuwe taal waren wel heel vermoeiend. Hoewel Vietnam een oude Franse kolonie is, spreek ik geen Frans. Ik werk nu in het rusthuis van Brakel. Ik zie graag mensen”, glimlacht ze. 

Ondertussen woont Ha hier bijna tien jaar. Haar werk en de zorg voor hun twee dochtertjes, Suka en Maika, zorgt ervoor dat ze een bezig bijtje blijft. “En toch kan in mijn thuisland niet vergeten. Ik ben echt een mama’s kindje”, lacht ze. “Maar mijn ouders vertrouwen me en vonden dat ik mijn hart moest volgen. Ook zij hebben het moeilijk. Ik ben de enige van de familie die Vietnam heeft verlaten.”

“Op dit moment viert mijn familie Vietnamees Nieuwjaar. Hier thuis hebben we niets speciaals gegeten. Voor mijn man kook ik dikwijls Belgisch en voor mezelf maak ik Vietnamees. Patatjes kan ik écht niet eten ! Anderzijds lust ook hij niet alles. Eieren met het kuiken nog in, bijvoorbeeld.” (lacht)