De West-Vlaamse Samuël Schelstraete (49) woont sinds 2010 met zijn gezin in Ronse. Zijn vrouw Katelijne Depoortere is dominee van de protestantse Hemelvaartskerk waar hij het kerkorgel bespeelt. “Ik ben sinds juni adjudant-kapelmeester op proef voor zes maanden. Als alles goed verloopt, word ik op 3 december in het stadhuis officieel aangesteld als kapelmeester van de Stedelijke Harmonie”, vertelt Samuël. Hij volgt daarmee Hans Van De Walle op die twintig jaar kapelmeester was. 

De Harmonie is opgericht in 1944 (toen nog Harmonie van de Brandweer) en telt momenteel een zestigtal actieve leden. “De stad Ronse doet sinds de oprichting meermaals een beroep op de harmonie, onder andere tijdens de Fiertel, de Bommelsfeesten en de Bevrijdingsfeesten”, gaat de nieuwe kapelmeester verder. “Uiteraard is er ook de jaarlijkse Sint-Barbaraviering in de Sint-Hermeskerk, dan brengt de harmonie een gevarieerd programma. Tijdens concerten vertolken wij zowel klassieke als populaire muziek. Tijdens uitstappen, zoals naar onze zusterstad Saint-Valéry-sur-Somme, spelen we meestal traditionele marsen.”

Volgens Schelstraete bestaat de werkelijke kunst van het dirigeren niet zozeer in het aangeven van de maat, maar wel in het overbrengen van emoties, musici overtuigen van de gewenste interpretatie en hen motiveren. “Een dirigent leidt de repetities en de officiële uitvoeringen en beslist hoe een compositie gespeeld en/of gezongen wordt. Een goede dirigent beschikt over een gedegen muzikaal inzicht, een ijzeren wil, grote stressbestendigheid, een ruime algemene cultuurkennis, overredingskracht, verbeelding en naast een goede dirigeerslag – al dan niet met dirigeerstok – een uitstekende conditie.”

Na zijn studies piano aan het Gentse conservatorium begon Schelstraete als pianist in de Sheraton-hotels. “In die functie heb ik de hele wereld rondgereisd”, zegt hij. “Van je hobby je beroep kunnen maken is altijd leuk, ook al moet je dan elke dag spelen en vlieg je elke maand naar een ander hotel van de keten. Eind jaren tachtig kwam er een manager op me af. Die zocht iemand om Gilbert Bécaud te begeleiden bij een concert. Na een soort van examen viel ik blijkbaar in de smaak bij Bécaud en werd ik in zijn orkest ingelijfd. Met Bécaud heb ik de hele wereld gezien : Parijs, Wenen, New York, Florida en Miami. Na twee jaar kreeg ik een ‘transfer’ naar Charles Aznavour.”