“Nieuw ? Ik ben eerder een ancien”, lacht Rossana. “Ik probeer nu zelf vaak nieuwkomers in moeilijkheden te helpen, mensen met wie ik dezelfde moedertaal deel. Ik geef hen raad om hun leven hier op te bouwen. Een koppel dat hun kinderen naar een Franstalige school stuurt, terwijl ze het Frans al onder de knie hebben, zal ik aanmanen hun kroost in het Nederlands te laten onderwijzen. Als je handen en voeten hebt, kan je maar beter uit werken gaan. Met een leefloon kan je niets, behalve overleven. Een nieuwkomer past zich aan aan de gewoontes van z’n nieuwe thuisland.”

Rossana is opgegroeid in het drukke Teheran. Amper tien was ze toen de Iraanse Revolutie uitbrak. “Toen de sjah nog aan de macht was waren wij vrij. Iedereen kwam met elkaar overeen. Ikzelf ben een Assyrische christen. Mijn ouders kwamen over de vloer bij moslims en joden en omgekeerd. In de jaren na de revolutie heb ik geen mooie tijden meer gekend. We hadden geen mening en geen rechten, er was geen persvrijheid.” Iran is ook niet vies van publieke executies. Toen een familielid daarvan het slachtoffer werd, was het tijd om te vertrekken. 

“Ik heb niet voor België gekozen”, gaat Rosanna verder. “Als je vlucht weet je niet waar je terechtkomt. Aanvankelijk wilden we naar Frankrijk of Duitsland. Maar onze smokkelaar heeft ons in Brussel gedropt. Als ik kijk naar de huidige vluchtelingencrisis, besef ik hoeveel chance we hebben gehad. Oké, we waren misschien wel financieel gepluimd, maar uiteindelijk zijn we goed behandeld en verzorgd”, glimlacht ze. 

Toen Rosanna asiel ging aanvragen en zag hoe moeilijk dat ging besefte ze meteen dat ze zich zo snel mogelijk verstaanbaar moest maken. “Ik sprak al Nederlands na enkele maanden, omdat ik heel gedreven was. Ik leerde Nederlands in de klas maar ook op straat. Elke keer ik de baan opging zei ik tegen iedereen goedendag. Pas op, de eerste weken kreeg ik wel geen antwoord terug.” (giert het uit) 

“Mijn man Franky heb ik twintig jaar geleden leren kennen, toen ik nog in Antwerpen verbleef. Hij had een huis in Ronse en onder geen beding zou hij verhuizen. Mijn eerste indruk van Ronse ? Dat het een dode stad was, sorry !” (lacht) Ik ben in Teheran opgegroeid en ben veel drukte gewoon. Ook in Antwerpen is er dag en nacht leven in de brouwerij. Ik vroeg dus aan mensen hier uit de buurt wanneer er iets te doen was waarbij iedereen z’n huis uit komt. Dat bleek de Fiertel te zijn. Ik besloot mee te doen en ook al kwam ik halfdood terug, toen besefte ik het pas : wat wonen wij hier mooi.”