‘Walmke brand’ is het oudste volksfeest in Brakel. Het feest gaat terug op de Keltische periode. Met het aansteken van een vreugdevuur werd de lange winter symbolisch verbrand en de terugkeer van het licht gevierd. Later werd nog een tweede betekenis aan dit gebruik toegevoegd. In de Middeleeuwen werd het einde van de omsingeling van Geraardsbergen, door de Gentenaars, gevierd met de mastellenworp en het aansteken van ‘Tonneke Pek’ op de Oudenberg. In de omliggende gemeenten en ook in Parike werd dan geantwoord met de vlammen van ‘Walmke Brand’. Dit gebruik wordt nog altijd in ere gehouden en dit is in hoofdzaak te danken aan de harde kern van Volksdansgroep ‘Perreken van Parike’, maar ook aan de mensen die de cruciale brandstof aanleveren : wilgensnoeihout en riet. 

Roger legt uit hoe de brandstapel wordt gemaakt. “Op ijzeren vaten wordt een metalen raster gelegd waarop 70 à 80 bussels wilgensnoeihout tot een piramide van zes meter hoog worden gestapeld. Deze stapel wordt ook nog omringd door riet, dat als een soort beschermlaag dient opdat het snoeihout niet nat zou worden. Dit alles gebeurt die zondag zelf tijdens de voormiddag. We hebben immers vroeger al eens een akkefietje gehad toen enkele jongeren per ongeluk het vuur aanstaken op zaterdagavond na een te wild nachtje uit. Daarom bouwen we nu op de dag zelf.”

Martine en Patrick lichten het verloop van het hele gebeuren toe. “Om half acht ’s avonds gaan we van start met een optreden van volksdansgroep ‘Perreken’ onder leiding van Jos De Slover en begeleid door live muzikanten. Dit gaat door in de Molenstraat vlakbij voormalig café Mabilde. Vervolgens trekken we met fakkels al dansend richting de weide op de Parikeberg, het hoogste punt van het dorp. Daarna is het wachten op Geraardsbergen. Als ‘Tonneke Pek’ wordt aanstoken antwoorden wij rond 20u met ‘Walmke Brand’. Tijdens het laaien van de vlammen zingen de omstaanders : ‘Walmke, walmke brand, zeven zakken ’t dagwand. Veel koren, weinig kruid. Met Pasen is de vasten uit.” Voor, tijdens en na het vreugdevuur kan het publiek genieten van de lokale lekkernij, zwarte en witte trippen en een goed glas natuurlijk.”

“We mogen toch elk jaar een tweehonderdtal mensen verwelkomen. Alleen al daarom zou het jammer zijn, mocht een dergelijk stukje patrimonium verloren gaan. Er kruipt immers veel voorbereiding in en wij worden er niet jonger op. We krijgen gelukkig wel steun van enkele dorpelingen qua snoeihout en financieel steekt de toeristische dienst en de culturele raad van Brakel ook een handje toe, maar de zoektocht naar jeugdige opvolging gaat verder.”