Frederik Backaert groeide op aan de voet van de Berendries. Daar kreeg zijn liefde voor de fiets vorm. 

“In 2000 haalde mountainbiker Filip Meirhaeghe zilver op de Olympische spelen van Sydney. Het jaar daarop werd het BK mountainbike op de Berendries georganiseerd. Mountainbiken zat toen in de lift. Een vriend en ik wisten een maand op voorhand dat er in kader van het BK ook een wedstrijd voor lokale jeugd doorging. We zijn dan keihard beginnen trainen en bouwden zelfs een eigen parcours met kombochten en brugjes. Ik werd uiteindelijk derde terwijl de twee andere podiumplaatsen naar jongens gingen die toch een paar jaar ouder waren. Vanaf dat moment wist ik dat ik mogelijkheden had.”

Backaert sloot zich aan bij Stripem en vervolgens bij Grontmij cycling team. “Die wedstrijden waren echter altijd ver : in Wallonië of in Limburg. Dat was moeilijk te combineren met de boerderij van mijn ouders. Daarom verdween vanaf m’n vijftiende het mountainbiken op de achtergrond en sloot ik me aan bij de lokale wielerclub ‘Onder Ons Parike’. Ik had er vrienden en de omkadering was beter. Als nieuweling en junior liep het goed, maar als 19-jarige belofte moest ik mijn tijd verdelen tussen studies, de bouwwerken op de boerderij en het wielrennen. Dat bleek niet evident.”

Aan deze iets mindere periode kwam een eind toen de bouwwerken klaar waren en Backaert op zijn 23^e bij United cycling team aansloot. “Het koersinzicht van ex-prof en ploegleider Johan Remels hielp me toen enorm vooruit. Ik werd ook stagiair bij Landbouwkrediet waar ik de kans kreeg om te proeven van de grotere wedstrijden. In 2013 waren ook mijn studies afgelopen en kon ik met een VDAB-statuut toch focussen op de koers bij EFC Quick Step, een opleidingsploeg van Quick Step. Dat was echt een goed jaar.”

“Daarna stopten verschillende professionele ploegen, wat voor een overaanbod op de rennersmarkt zorgde. Gelukkig kreeg ik dankzij Hilaire van der Schueren in 2014 een contract bij Wanty Gobert. Vanaf dan heb ik elk jaar stappen vooruit gezet tot mijn voorlopig hoogtepunt in 2017 met een degelijk voorjaar, derde in een rit van de Dauphiné en een goede Tour de France. Door mijn contractperikelen was het even moeilijk maar ik hoop frisser te zijn tegen de RVV en wil ik graag ook terug naar de Tour. Een renner komt daar immers achteraf fysiek sterker uit en het financieel plaatje is ook niet slecht. Coureur ben je maar gemiddeld tot je 35^e en ik wil er graag het maximum uit halen.”