Jasper is student Sociaal Werk aan Vives in Kortrijk. Kort na zijn geboorte werd een hersenbloeding vastgesteld waardoor hij hemiplegie heeft aan de rechterzijde. Hemiplegie uit zich in twee belangrijke vormen : spasmen en dystonie. Jasper heeft een vorm van dystonie waardoor hij de spieren (spasmen) aan de rechterzijde niet onder controle heeft.

“Ik begon met skiën toen ik drie jaar oud was”, vertelt Jasper.“ Met het gezin gingen we elk jaar skiën in Zinal. Daar brachten mijn ouders me de eerste skibeginselen bij. De skischool wou me niet in de les omwille van mijn beperking.” Via vrienden van zijn ouders kwam hij in contact met een organisatie die zich inzette voor jonge skiërs met een beperking. Op dat moment werd de stap gezet naar het wedstrijdskiën. “Op elfjarige leeftijd werd ik uitgenodigd om mee te gaan op een internationaal jeugdkamp. Het doel was jongeren en kinderen op te leiden om zo ook later aan te sluiten bij de wereldtop. Ik greep deze kans en droomde er toen al van om ooit deel te nemen aan de Paralympische winterspelen. Op mijn veertiende stond ik aan de start van mijn eerste grote internationale wedstrijd.”

Jaren later kreeg hij de kans om mee te trainen met het Spaanse en Engelse nationale team. “Toen ik vanachter mijn pc de beelden van de Spelen in Vancouver zag, wist ik waar ik wou naartoe werken”, gaat Jasper verder. “2011 was een rampseizoen, door de vele trainingsarbeid had ik mijn heup te zwaar belast. Ik had voortdurend pijn aan mijn heup en moest het seizoen afwerken op pijnstillers. Gevolg was een zware ingreep en een lange periode van revalidatie maar ik wou en moest klaar zijn tegen de Spelen van Sochi in 2014.” Jasper beet door en haalde de spelen. Hij eindigde 23ste in de reuzenslalom.

Het Wereldkampioenschap in Canada in maart dit jaar was het eerste grote doel na Sochi. “De voorbereidingen tijdens de zomer verliepen vlot”, weet Jasper. “Mijn fysiek was nog nooit zo goed en dit was ook zichtbaar op de eerste wedstrijden van het seizoen : ik scoorde in 6 wedstrijden 6 nieuwe puntenrecords. Het liep echter fout vanaf eind december 2014. Mijn voorbereiding op het wereldkampioenschap werd in de war gestuurd door 3 zware aanvallen van epilepsie op korte tijd. Ik wou kost wat kost klaar zijn voor het WK in Canada en hernam de trainingen, met succes. Ik behaalde een twaalfde plaats op de slalom. Ik wil mijn broers, zus, ouders en trainer Mark Scorgie bedanken voor hun onvoorwaardelijke steun.”

Nu is het verder bouwen richting de Spelen van 2018. “Ik heb heel veel zin om mijn 12de stek op het WK te verdedigen en beter te doen. Ik beschouw het als een taak en erezaak het Belgische skiën voor mensen met een beperking verder uit te bouwen. Indien mogelijk nog 3 jaar als atleet en daarna waarschijnlijk aan de zijlijn. De Paralympische Winterspelen van 2018 wordt wellicht het einde van mijn skicarriëre. Ik zal dan een kleine 15 jaar meegedraaid hebben in het circuit. Mijn volgende uitdaging is om de eerste Belg te worden die zowel aan de Paralympische Zomer- als Winterspelen deelnam. Daarom investeer ik nu al wat tijd in het fietsen. Maar laat mij maar eerst eens een Wereldbeker skiën winnen. Dan garandeer ik nu al dat het een groot feest wordt…”